Manastir Ljubostinja nalazi se nedaleko od Trstenika i na svega 9 km od Vrnjačke Banje. Ljubostinja je zadužbina kneginje Milice, žene kneza Lazara Hrebeljanovića i majke despota Stefana Lazarevića. Posvećena je Uspenju presvete Bogorodice.
Ljubostinja se nalazi na levoj obali Ljubostinjske reke. Građena je u periodu od 1388 . do 1405 . godine. Manastir je ime dobio po staroslovenskoj reči Ljubovstinja, što znači „ mesto ljubavi “. Na mestu na kome je Ljubostinja izgrađena, upoznali su se, tokom jednog vašara, knez Lazar i kneginja Milica.
Gradnja manastira započela je 1388 . godine. Već sledeće godine odigrala se tragična bitka na Kosovu, tokom koje je poginuo knez Lazar. Upravo nad ostacima srpske države preuzela je upravo Milica. Teret vlasti, kao i očajna situacija u tadašnjoj Srbiji, uticali su na to da radovi na gradnji Ljubostinje dugo traju. Graditelj, koji je rukovodio radovima za podizanju Ljubostinje, zvao se Rade Borović. Ovo je jedan od retkih po imenu poznatih srpskih srednjevekovnih graditelja. U unutrašnjosti crkve svoje delo su potpisali i graditelj Rade i živopisac Makarije.
Na kneginju Milicu je, nakon bitke na Kosovu, pao težak teret vlasti. Već 1390 . godine Srbija je postala vazal Osmanskog carstva, a kao jedna od prvih vazalnih obaveza bilo je davanje njene ćerke Olivere sultanu Bajazidu. Nakon nekolko godina vlast je prešla u ruke njenog sina Stefana, mada je ona još dugo učestvovala u donošenju značajnih odluka. Bolom skrhanoj Milici ni braća nisu olakšavali nimalo. Stefanov brat Vuk, željan vlasti, uveo je Srbiju u stanje građanskog rata, koji se završio njegovim porazom. Jedno predanje kaže da je Milica, predoseteći nesreću koja nailazi, donela odluku da izgradi manastir daleko od „ očiju sveta “.
Kada je Stefan Lazarević postao dovoljno sposoban da samostalno preuzme vlast u Srbiji, kneginja Milica se povlači baš u manastir Ljubostinja. Tamo se zamonašila i dobila ime Evgenija. Pred smrt je primila monaški zavet velike shime i dobila novo ime Efrosinija. Sa kneginjom Milicom u Ljubostinju je stigla i monahinja Jefimija. Jefimija se pre zamonašenja zvala Jelena i bila je žena despota Uglješe Mrnjavčevića. Nakon Maričke bitke 1371 . godine, u kojoj je poginuo njen muž, Jelena dolazi na dvor kneza Lazara. Jefimija je bila prva srpska pesnikinja. Iza nje su ostala tri zapisa. To su Tuga za mladencem Uglješom, Zapis na Hilandarskoj zavesi i Pohvala knezu Lazaru. Pohvala knezu Lazaru je njen najpoznatiji zapis. Vezena je pozlaćenom žicom na crvenoj svili, a napravljena je kao ćivot za pokojnog kneza. Kneginja Milica, kao monahinja Efrosinija, provela je svoje poslednje dane u Ljubostinji. Ovde je preminula 11 . novembra 1405 . godine. Kraj ulaza u crkvu, sa leve strane, nalazi se njen grob. Sa desne strane sahranjena je monahinja Jefimija. Legenda kaže da je Milica, u trenutku smrti svoje najbolje prijateljice, dala sarkofag koji je sebi namenila. Na tom sarkofagu nalazi se uklesan cvet ljiljana, simbol koji se često pripisuje Bogorodici.
Nekoliko zapisa nas obaveštava o tome da je manastir Ljubostinja bio aktivan sve do poslednjih decenija sedamnaestog veka. Za zidinama crkve sačuvani su zapisi iz 1643 . i 1673 . godine. Manastir je ponovo oživeo tokom osamnaestog veka. Bratstvo manastira Ljubostinja istaklo se u borbama protiv Turaka tokom Kočine krajine 1788 . godine. U znak osvete,. Turci su iste godine spalili manastir. Tom priliom pronađena je tajna riznica, u kojoj je kneginja Milica sakrila svoje blago. Među opljačkanim blagom našla se i kruna kneza Lazara, koja se danas nalazi u Istanbulu.
Ljubostinja je obnovljena tokom devetnaestog veka. Iskonostas je ispisan 1882 . godine. Poslednja veća obnova vršena je početkom dvadesetog veka. Nestručnost je dovela do toga da je crkva spolja omalterisana, a određeni detalji su potpuno izmenjeni.
Manastir Ljubostinja smatra se za jedan od najlepših primera moravske arhitektonske škole. Osnova crkve je trolisna. Manastirska kupola oslanja na četiri stuba. Osnova crkve produžena je ka zapadu u četvrtastu pripratu sa slepom kalotom, zasvedenu prostranom kupolom. Spoljašnjem izgledu crkve majstor je posvetio naročitu pažnju. Sve četiri fasade ukrašene su bogato izrazbarenim kamenim prepletima, koji u vidu širokih pojaseva uokviruju vrata, prozore; nižu se u povezanim arkadama duž triju poligonskih apisda, ili ispunjavaju arhivolte iznad plitko usečenih dekorativnih niša. Horizontalni kordon – venac deli spoljne zidove u dva dela; u donjem delu su smešteni prozori sa jednim otvorom ili dva ( bifore ), čiji su završetci ocrtani šiljastim lucima, kakvi se mogu videti u venecijanskoj gotici ili islamskoj arhitekturi. U gornjem delu preovlađuju rozete ispunjene raznovrsnim čipkasto izrezanim ornamentima. Francuski vizantolog Garbijel Mije je istakao da je Ljubostinja moravsku arhitekturu dovela do savršenstva. Na kamenom pragu vrata koja vode iz priprate u hram nalazi se uklesan natpis Protomajstor Borović Rade. Borović Rade je inače čuveni Rade Neimar, koji je opisan u narodnim pesmama. Na luku iznad istih vrata nalazi se zapisano ime slikara Makarija. Makarije je pripadao grupi makedonskih slikara, koji su pred turskom navalom prešli na sever i radili u državi srpskih despota.
Živopis Ljubostinje sačuvan je samo delimično. Međutim, na freskama su tačno zabeležena odela, nakit, insignije vladara. Na ovaj način omogućeno je istraživanje i proučavanje kulture onoga vremena. U priprati Ljubostinje oslikani su portreti ktitora manastira, kneginje Milice i kneza Lazara. Tu su i prikazi despota Stefana Lazarevića i njegovog brata Vuka. Od fresaka manastira Ljubostinja danas su vidljive scene : Veliki praznici, Hristova čuda, Stradanja … Od živopisa u hramu sačuvani su fragmenti. Veći deo fresaka uništen je tokom požara koji su podmetnuli Turci. Danas se mogu videti Isceljenje uzetoga u južnoj pevnici, Arhanđeo Gavril, Sveti Teodor Studit, Sveti Juda, Sveti Teodosije i Sveti Jefrem Sirin na severozapadnom stupcu, Arhanđeo mihail, Sveti Sava Jerusalimski, Sveti Simeon Srpski i Sveti Sava Srpski na jugozapadnom stupcu. Takođe, u Ljubostinji se nalazi i veoma vredan ikonostas, koji je 1822 . godine oslikao Nikola Marković. Pohvala knezu Lazaru, ćivot koji je izvezla monahinja Jefimija, nalazi se danas u Muzeju Srpske pravoslavne crkve u Beogradu.
Ljubostinja do danas izaziva veliku pažnju i interesovanje. Među posetiocima se vode razgovori o postojanju blaga koje je kneginja Milica sakrila. Početkom dvadesetog veka otvoren je grob kneginje Milice, zbog pretpostavke da se na njenoj glavi nalazila kruna. Do danas nisu poznati detalji tog vandalskog čina, kao ni njegovi rezultati. Svojim izgledom Ljubostinja predstavlja neprevaziđeni uzor u srednjevekovnom graditeljstvu. Činjenica da se u njoj nalaze mošti svete kneginje Milice, izaziva poštovanje. Ljubostinja je mesto ljubavi, baš onakvo kakvim ga je kneginja zamislila.