Manastir Žiča nalazi se u plodnoj ravnici, u neposrednoj blizini grada Kraljeva. Žiča pripada Eparhiji žičkoj Srpske pravoslavne crkve. Izgradio ju je prvi srpski kralj, Stefan Prvovenčani, početkom trinaestog veka. Ovo duhovno zdanje imalo je veliki značaj tokom vladavine srpskih srednjevekovnih vladara.
Mesto na kome je Žiča podignuta nije slučajno odabrano. Od vladavine Stefana Nemanje u ovom području nalazilo se središte srpske države. Plodna i dobro branjena podučja bila su idealna za formiranje nove zemlje. Takođe, mesto na kome je izgrađena Žiča bilo je dovoljno udaljeno od sve agresivnijeg latinskog kraljevstva, kao i od Bugarske. Ekonomski, ovaj kraj je bio savršen za osnivanje Arhiepiskopije. Ime Žiča govori o području koje je bogato žitom.
Žiču je izgradio prvi srpski kralj, Stefan Prvovenčani, ali nije poznata tačna godina početka gradnje. Na osnovu spisa Domentijana i Teodisija došlo se do zaključka da je Žiča građena u periodu od 1206 . do 1217 . godine. U početku su radovi išli dosta sporo. Do ubrzanja na radovima došlo je 1219 . , nakon što je, uz pomoć Save Nemanjića ( Svetog Save ), dobijena saglasnost da Žiča postane sedište srpske Arhiepiskopije. Ova odluka usledila je nakon Savinog puta u Nikeju, gde je on od patrijarha Manojla Sarantena Haritopula i cara Teodosija I Laskarisa hirotonisan za prvog srpskog arhiepiskopa. Prvi Savin zadatak nakon povratka u Srbiju bilo je dovršenje manastira Žiča. On je sa sobom iz Carigrada doveo slikare, koji su otpočeli radove na živopisanju manastirske crkve.
Ktitor Žiče, Stefan Nemanjić, dobio je 1217. Godine kraljevski venac, nakon čega ga je, upravo u Žiči, Sava krunisao za prvog srpskog kralja. Blagostanje manastira nije dugo trajalo. Već krajem trinaestog veka Žiča je stradala tokom napada Tatara, najverovatnije braće Drmana i Kudelina. Zbog toga je sedište Arhiepiskopije prebačeno u Peć. Opustošenu Žiču obnovio je arhiepiskop Jevstaije. Najverovatnije je istovremeno došlo do gradnje utvrđenog grada Magliča, sa ciljem da se manastirski posedi zaštite od daljih napada. Žiča je toliko stradala da više nikada nije povratila svoj prvobitni sjaj. Iako je sedište arhiepiskopa, a potom i patrijarha, preneto u Peć, oni su često boravili u Žiči. Do pada Srbije 1459 . godine, manastirski život je tekao relativno normalno i mirno. Nakon nestanka srpske srednjevekovne države Žiča je ponovo uništena, ali nije poznata tačna godina. Žički iguman je, sa dvojicom monaha, napustio Žiču i otišao u krajeve preko Save. Oni su . godine osnovali manastir Šišatovac na Fruškoj Gori. Žiča je dugo bila napuštena. Monaške ćelije je 1562 . godine obnovio smederevski mitropolit Zaharije. Manastirski život u Žiči ponovo je oživeo, a u njoj je 1587 . godine preminuo patrijarh Gerasim. Od 1614 . do 1647 . godine se pouzdano zna da je Žiča ponovo bila pusta, mada se ovo ne može tvrditi i za period nakon te godine. Nije sigurno šta se sa manastirom dešavalo ni tokom osamnaestog veka. Kada je Žiča 1730 . godine dobila krov, navodi se da je već dugo bila napuštena. Bolja situacija nije bila ni početkom devetnaestog veka. Karađorđe je, tokom posete 1806 . godine, obećao da će obnoviti Žiču. Nakon sloma Prvog srpskog ustanka Žiča je ponovo srušena. Posle toga je pola veka stajala razorena. Radovi na obnovi započeli su 1856 . godine, a u njoj su miropomazani srpski novovekovni kraljevi Aleksandar Obenović i Petar I Karađorđević. Na taj način su se nadovezali na tradiciju Nemanjića, koji su se krunisali u Žiči. Žiča je još nekoliko puta stradavala. Najpre tokom Prvog svetskog rata, nakon koga je započela delimična obnova. Zatim je za vreme Drugog svetskog rata bombardovana i zapaljena. Radovi na obnovi započeli su 1965 . godine, da bi Žiča ponovo stradala u zemljotresu 1987 . Nakon toga pristupilo se potpunoj obnovi manastira, pri čemu mu je vraćen autentičan izgled iz trinaestog veka.
Manastir Žiča građen je u raškom stilu. Velika manastirska crkva predstavlja nastavak tada već ustaljenog arhitektonskog stila koji se pojavljuje na crkvama Svetog Nikole, Đurđevim Stupovima i Studenici. Tada već potpuno formiran raški stil, na jedinstven način uklopljen na Žiči, služio je kao uzor pri zidanju potonjih zadužbina. Crkva Svetog Spasa je jednobrodna građevina, za svoje vreme ogromnih dimenzija. Oltarski prostor okrenut je ka severoistoku, dok se prostrana priprata sa pirgom nalazi na jugozapadnoj strani. Crkva ima oblik slobodnog krsta, dužina osnove je 44 metra. Narteks sa krstastim svodovima se nalazi na zapadnoj strani. Na ulazu se nalazi visoka kula. Spoljna, crkva ima crvenu fasadu, kao što je imaju manastiri na Svetoj Gori. Takođe, spoljašnji izgled crkve karakteriše njeno uzdignuto podužno telo zasvedeno dvoslivnim krovom. Krov preseca kupola sa masivnim kubičastim postoljem i visokim tamburom. Između naosa i priprate je ubrzo posle gradnje srušen zid, najverovatnije da bi se povećala unutrašnjost crkve. Severna kapela posvećena je Svetom Savi, a južna Svetom Arhiđakonu Stefanu. Prvobitno su zamišljene da služe kao nadgrobne crkve svojih ktitora. Međutim, Stefan Prvovenčani je sahranjen u Studenici, a Sveti Sava u trnovu, odakle su njegove mošti prenete u manastir Mileševa. Kasnije su mošti Svetog Save prenete na Vračar, gde su spaljene.
Obzirom da je Žiča nebrojeno puta uništavana, do danas su očuvani samo skromni ostaci njenog slikarstva. Unutrašnjost crkve je većim delom prazna, sačuvana je svega jedna petina njenog predivnog dekora. Od originalnog freskopisa očuvani su samo fragmenti. Više je očuvano u oltaru, naosu, kapelama i na ulazu. Ovaj freskopis potiče iz obnove Žiče tokom prve polovine četrnaestog veka. Zna se da je Žiča bil izuzetno bogato dekorisana. O tome svedoči Teodosije, koji navodi da je Sveti Sava sa sobom doveo slikare iz Carigrada. Freskoslikarstvo Žiče deli se u tri celine. Prvu celinu čine freske nastale nakon sticanja nezavisnosti srpske crkve 1219 . godine. U severnoj i južnoj pevnici očuvani su Apostoli, Raspeće i delovi Skidanja sa krsta, dok se u lunetama portala bočnih paraklisa nalaze poprsja Arhanđela. Drugu celinu čine slabo očuvane freske u kapeli kule. Treću i najznčajniju celinu čine freske nastale su u periodu od 1309 . do 1316 . godine, nakon prve obnove manastira. Neke od očuvanih fresaka su Uspenje Bogorodice na zapadnom zidu naosa, povelja Stefana Prvovenčanog, portreti Stefana Prvovenčanog i njegovog sina, kao i likovi Apostola Petra i Pavla, izvedeni na zidovima prolaz ispod kule zvonika.
Žiča je jedan od najznačajnijih srpskih manastira. U njoj su se tradicionalno krunisali srpski vladari iz dinastije Nemanjić. Ovde je najpre krunisan prvi srpski kralj Stefan Prvovenčani, a njegovim stopama išli su kraljevi Radoslav, Vladislav, Uroš I, Dragutin, Milutin i Stefan Dečanski. U Žiči su tokom krunisanja srpskih kraljeva otvarana nova vrata, kroz koja je novi vladar prolazio. Ona su potom zazidavana. Otuda je Žiča poznata kao svetinja sa sedam vrata. Kada je kralj Milan Obrenović 1882. Godine stigao u tadašnji Karanovac, ukazom je naredio da se ime ove varošice promeni u Kraljevo, u čast ponovnog osnivanja Kraljevine Srbije. Ova, osam vekova stara srpska svetinja, danas pleni svojim autentičnim izgledom i bojom. Žiča ponovo sija starim sjajem pripovedajući priču o starim srpskim vladarima iz dinastije Nemanjić.